O RIO QUENTE DA VIDA...
E de súpeto
o río da vida
negro
cóma-las bagoas quentes
canso de se confundir
nas augas salgadas dos océanos
encadeado sempre
os escuros destinos dos homes
decidiu o seu regreso a orixe de todo ser
o ventre preñado da nai.
mais alá, si escaso, das profundidades
das fontes dos abandonados e esquecidos soños,
mais alá de todo-lo coñecido e ignorado.
E así, comezou a se recoller
pinga a pinga nos regatos e as torrentes
nas fervenzas e os encoros de augas sucias e
pestilentes, podres de esperanza
xenerosas en desencanto e morte.
E ninguén na terra estéril dos durmintes
se decatou do que foi silencio
arrecendos de nada
ausencias de palabras
oídos xordos e gargantas secas.
Así foi coma
na inmensidade dos paramos
o gris das estepas foi presente
e as flores murchas
osos dos cadáveres sedentes
fóronsenos de éntrelos dedos tortos
cara ningures, coas augas cristalinas
deste o noso rio da vida..
Comentarios