A RÚA E NOSA........

AO PÉ DO FARELO
A RUA E NOSA
Paseando esta “Semana Santa”, polas rúas dunha das nosas populares Vilas din en  recordar  tempos pasados xa esquecidos da miña nenez, nos que os Domingos e festas de gardar a xente saída das casas co mellor traxe, e o  no “Domingo de Ramos”, “el que no estrena se le caen las manos” , a pasear e facer a rúa.
A cousa era ver e deixarse ver polos amigos e veciños, saudar a uns, conversar cos outros, ir cara arriba e volta pola beirarúa, da rúa maior e rematar o paseo na praza. A familia ao completo e nos os rapaces de patalón curto,  daquel tempo morno e remoto, xogar cos amigos as agachadas, ao pinche carneiro, a policías e ladróns, ou facernos ou escoitarmos as confidencias inocentes dos primeiros desexos e soños húmidos coas raparigas  que nos ían quitar o sentido co paso  do tempo; lei de vida.
Tiñamos as rúas para nos e sabíamos que eran nosas, aínda as cidades non se converteran nestas cárceres de cemento e cristal, autentica xungla de morte na que agardamos o final coma números invisibles dunha estatística absurda.
Aínda non escoitaramos a D.Manuel, berrando aquel: A rúa e miña. Os sindicatos e traballadores non tiveran que botarse as rúas a facelas súas para reivindicar dereitos e liberdades contra a opresión, a fame e a violencia do capital . Os antisistemas non tomaran as rúas a golpe de ladrillo e pelouro e a policía nolos botara delas con mangueiras de auga e pelotas de goma.
Daquela os Alcaldes non estudaran medidas e leis represivas contra a prostitución e a forma de gañarse a vida algunhas mulleres co oficio mais vello da historia, que “Facían a rúa”, para poder comer.
Tampouco os poetas, escritores e soñadores anarquistas e libertarios tiñan escritos os seus poemas nas paredes e muros baleiros das nosas rúas coma agora cheas de grafites e berros que claman contra a incomunicación e o silencio dos inocentes e invisibles coma nos.
As rúas eran o sangue quente das vilas e cidades nas que podíamos vivir, xogar, amar, soñar e desexar coma nun inmenso escaparate de vidro transparente a vista de todos. As rúas eran as nosas casas de cristal.
Eu aínda penso que foi onte cando no labirinto de calexas  cheos da maxia e  feitizo do barrio do Zacatin, cara a praza de Bibarambla xogaba cos “compas”, e aprendíamos a facerlle carreiriñas ao vento montados naquelas bicicletas, mais ferruxe que outra cousa e na que o único freo eran os muros da catedral baixo o cheiro dos laranxos en flor do que nos embriagábamos ata morrer de liberdade aprendendo a vivir naquela Granada pola que Boadil o Chico verteu bágoas coma muller chorando ao perder o que non soubo defender coma home.

Anos despois diante dos “grises”, tivemos que reclamar as rúas da que nos estaban a botar cantando as letras de Pablo Guerrero; A tapar la calle que no pase nadie/que vista de negro que lleve pistola/que hable de la guerra y beba Coca-Cola/a tapar la calle. (Angel Utrera)



Y DE COMPLEMENTO OS DEJO ALGUNOS POEMAS SOBRE LA CALLE.......

La calle /Maria Eugenia Caseiro)
La calle es un burdel donde las horas
toman cuenta.
El vagabundo gris
a un paso de anotar la despedida
recupera el mortecino
brillar de las farolas.

Se alarga la calle, en su desdén se pierde
la visión hasta tocar el fin del mundo
a estribor, bordea la primera estrella
las grutas sin salida, el precipicio
en que un fantasma envenenado
duele en la mujer que busca
un puente y la razón fracasa.

La calle es un dolor, una punzada
donde confluyen las premoniciones
un corazón cansado que envejece,
su melodía sin voz
se lleva las últimas raigambres


Sueña la calle su primer bostezo
entre viejas fachadas de edificios.



POEMA DE UNA CALLE

Amo esta calle, y amo sus tristes casas
en las que se entristecen cumpleaños y bodas,
porque esta calle triste, se alegra cuando pasas
tú, mujer preferida entre todas.

Amo esta calle acaso porque en ella subsiste
no sé qué somnolencia de arrabal provinciano.
Pero a veces la odio, porque aunque siempre es triste
me parece más triste cuando te espero en vano.

Y yo bien sé que esta calle nunca podrá ser bella
con sus fachadas sucias y sus portales viejos.
Pero sé que es distinta cuando pasas por ella
y te miro pasar... desde lejos.

Por eso amo esta calle de soledad y hastío
que ensancha sus aceras para alejar las casas.
Mientras te espera en vano mi corazón vacío,
¡que es una calle triste por donde nunca pasas!
autógrafo
José Ángel Buesa

POEMA LA CALLE
- Octavio Paz -

Es una calle larga y silenciosa. 
Ando en tinieblas y tropiezo y caigo 



y me levanto y piso con pies ciegos 
las piedras mudas y las hojas secas 

y alguien detrás de mí también las pisa: 
si me detengo, se detiene; 
si corro, corre. Vuelvo el rostro: nadie. 

Todo está oscuro y sin salida, 
y doy vueltas y vueltas en esquinas 
que dan siempre a la calle 

donde nadie me espera ni me sigue, 
donde yo sigo a un hombre que tropieza 
y se levanta y dice al verme: nadie.




Comentarios

Entradas populares