VERBA QUE COMENZA

Sempre verba do chan máis fondo

-ouveo marzal, pisada cega-vento¡

Non te atopas no teu pero si.

Non te atopas no doutro, pero si.

Apañas,

apañas en cume,

apañas en val,

apañas en terra-xeme-furna.

Vas apañando,

apañas e deixas.

Cando deixas de cume, fires,

cando deixas de val, remas.

Ouh, pro si deixas de terra, amigo¡

Si deixas de terra, levas,

levas peito que che empuxa-verba feita-,

levas aquel dia craro-longo-tempo meu-,

levas aqueles que che escoitan,

escoitan e non din,

levas terra en quenturas que de ti deixaron

-cinza que alumea-,

levas forza que de ti che prestan,

che prestaron.

Vento¡.

-Maria MAriño-

Do seu poemario Verba que comenza.

No presente ano 2007, a REal Academia Galega, dedicalle o

"Dia Das Letras Galegas".

Maria é unha poetisa intimista, feita na tradicion popular, Dende Noia ata O Courel.

Coa súa palabra Maria sorprende e descúbrenos as cousas que constitúen o seu mundo, o mundo que a envolve.

Maria a costureira, asistiu poucos anos a escola, foi unha muller sensible e solitaria, non foi unha muller corrente e non encaixaba no molde da tradición do seu tempo......

Hoxe temos a palabra, e os recordos, polos que segue viva.