XOSE VAZQUEZ PINTOR-

POSTER ÍNTIMO (ás miñas tribos de Quián e de Melide)

Galicia é

Un mundo soio

Sete cans ladrando ao vento

Un croio

Un cemiterio do tempo

Un pedrón

O paricio dun meigallo

Un pranto e un espantallo

Pro a do canto non.

Galicia é

un pé

que tripa xeo

Un pobo ao rego

unha gaita e un fol

un xenio mol...

O demo bebeu no corgo

e Deus mirouno beber

¡que pracer

que desacordo¡

Entón o demo carpantouse

De rias e de paisaxes.

Deus lembrouse

dos aldraxes

e puxo no ceo unha estrela

pra que alumanse a gamela

do pobre traballador

E o demo dixo:"Señor,

que a súa mau responda".

E a Terra foi un prado

Verde pro malpocado.

E as rias

marabillas

E a choiva

unha noiva.

E Compostela

unha estrela.

E os homes

os pronomes.

Naquela lúa de remo e de arado

ficabas na solaina matinando

cara ao azul e ao verde

homildosa, e triste,

coma sempre

Nai:

Naciche no solpor dunha marea

atafegada de sal no hourizonte.

Eres filla do mar. Na túa fronte

bicoute esa onda que percorre a area.

Braceira que te esgotas cara a aldea

lembrando adeuses fixos naquel onte.

Cos teus ollos que fitan dende o monte

xungues terra e mar, mar e terra allea.

Quen te mirou sorri non che perdoa

o bico dos teus labres pola praia

naquel srán de sol bacarribeira.

O tempo agarda e murcha a túa coroa

mentres o a ar che cingue o van da saia

¡Ouh filla, cotián e mariñeira¡

Carme do toxo famelgo no monte

e os ollos cansos da vaca pequena

ti rapaza que nunca foches nena

bebendo sudes no fondal da fonte.

Atadeira nas ceifas dun antronte

a vida mesma amósache a condena.

Ergueita segues na rriscada pena

ollando a Terra máis alá da ponte.

Como un nai de fillos margurados

estás envolta munha saba vella

xunguida ao carro que percorre o chan.

E vas cos teus desexos emigrados

por unha triste e lòbrega canella

onde fan bàgoas pra amasar o pan.

(Do libro "Terra e pan". Pontevedra 1975, ultimo poema da triloxia muller galega.Vou permitirme, e teño permiso de Pintor, adicarlo con todo meu amor, as mulleres, todas esas, mulleres, compañeiras, nais, esposas, amantes, duras mulleres, sensibles mulleres, fermosas mulleres, mulleres únicas que camiñan a noso caron, preto de nos, con nos, un dia e outro, e que cando faltan deixanos na mais profunda da soidade,a maís negra das tristuras........ A miña, as nosas, as de todos . A MULLER).